[รีวิว] Horizon Line นรก..เหินเวหา – หนุ่มกรุบซังกะตายกับยัยวุ่นวายขับเครื่องบิน

Release Date

24/12/2020

Horizon Line นรก..เหินเวหา

ความยาว 92 นาที

นักแสดง

อเล็กซานเดอร์ เดรย์มอน คีธ เดวิด แอลลิสัน วิลเลียมส์

Our score

6.1

จุดเด่น

1. หนังขยันใส่อุปสรรคให้คนดูลุ้นตามว่าหนังจะจบยังไงได้ดีในช่วงครึ่งหลังของหนัง

จุดสังเกต

1. บทไม่สามารถทำให้เราเห็นใจและลุ้นอยากให้ตัวละครรอดนัก
2. ตัวละครไม่ค่อยเสน่ห์เท่าไหร่แม้จะได้นักแสดงหน้าตาดี
3. สเปเชียลเอฟเฟกต์ยังไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่นัก

• ความลงตัวของบทภาพยนตร์

  6.0

• คุณภาพงานสร้าง

  6.0

• คุณภาพนักแสดง

  5.0

• ความสนุกตามแนวหนัง

  7.0

• ความคุ้มค่าบัตรชมภาพยนตร์

  6.5

ปีนี้หนังทริลเลอร์ที่เล่นกับพื้นที่แคบ ๆ หรือเล่นกับอุปสรรคให้เราลุ้นตามตัวละครมีน้อยซะเหลือเกิน ทำให้หนังที่ฉายปลายปีอย่าง Horizon Line โดดเด่นด้วยคอนเซปต์ที่น่าสนใจของมันอันว่าด้วยคู่รักคู่ร้างที่เคยมีซัมติงกันต้องมาจับมือเอาตัวรอดจากวิกฤติเหนือพื้นโลกกว่าพันฟุตซึ่งเป็นพลอตหนังที่ไม่ค่อยได้ดูมานานแล้ว 

หนังจะเล่าถึง ซารา (แอลลิสัน วิลเลียมส์) สาวเมืองลอนดอนที่ต้องเดินทางไปงานแต่งงานของเพื่อนสาวแต่คืนก่อนวันงานนางดันไปแวะไปซั่ม แจ็กสัน (อเล็กซานเดอร์เดร์ยมอน) หนุ่มหล่อนักดำน้ำที่นางเคยเทเมื่อปีกลายและแน่นอนว่าทั้งคู่ไปไม่ทันเรือเที่ยวสุดท้ายจนตัดสินใจจ้างเครื่องบินของ ไวแมน (คีธ เดวิด) ที่เคยสอนซาราให้ขับเครื่องบิน แต่แล้วความซวยก็มาถึงเมื่ออยู่ดี ๆ ไวแมนเกิดหัวใจวายตาย งานนี้ซาราและแจ็กสันต้องเลิกทะเลาะกันเพื่อนำเครื่องบินลงจอดให้ได้. 

แน่นอนว่าพลอตแบบนี้ เล่นกับสถานการณ์คับขันในที่เดียวแบบนี้หลานคนคงนึกถึงหนังอย่าง shallows หนังฉลามที่เดินเรื่องอยู่ในทะเลที่เดียวและตัวละครรายเดียวซึ่งไม่น่าแปลกใจเพราะหนังได้ ฆัวเม่ คอลเลต-เซอร์รา ผู้กำกับจากหนังที่ว่ามานั่งแท่นผู้อำนวยการสร้างบริหารของหนังนั่นเอง แล้วให้ มิคาเอล มาร์กซิแมง ผู้กำกับชาวสวีเดนที่มักมีแต่ผลงานซีรีส์ในบ้านเกิดมาชิมลางงานหนังสไตล์ฮอลลีวูดดูบ้าง 

ยอมรับว่าดูแว่บแรกนึกถึงหนังโรแมนติกผจญภัยอย่าง six days seven nights (1998) ที่เคยขายเสน่ห์ของแฮริสัน ฟอร์ด กับความเซ็กซี่ของแอนน์ เอช แต่กับ Horizon Line ด้วยความที่หนังตั้งใจไปขายพลอตสุดโต่งอย่างการเอาตัวรอดบนเครื่องบินที่คนขับตาย สุดท้ายไอ้ประเด็นที่หนังพยายามปูตอนต้นร่วม 20 นาทีอันว่าด้วยความสัมพันธ์ของซารากับแจ็กสันดูเหมือนส่วนเกินไปอย่างน่าเสียดาย 

เหตุเพราะบทหนังแทบไม่ได้ให้เหตุผลอะไรที่เราจะต้องร่วมลุ้นไปกับตัวละครเลยแม้ว่าจะนำแสดงโดยนักแสดงหน้าตาดีแต่กลับขาดเสน่ห์ไปซะอย่างงั้น ที่น่าเสียดายที่สุดคือแอลลิสัน วิลเลียมส์ ที่เคยแสดงเป็นแฟนสาวผิวขาวสุดหลอนของพระเอกใน Get Out ที่คราวนี้มารับบทนำเป็นสาวชีพจรลงเท้ากลัวความสัมพันธ์แต่แทนที่หนังจะไปเน้นที่ปมจิตวิทยาว่านอกจากรักงานแล้วเธอมีเหตุผลอะไรอีกหรือเปล่าที่ทำให้ไม่สามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีได้ แต่หนังกลับให้เธอแค่ไปตี๊ดชิ่งฟันแล้วหนีแถมยังแสดงกิริยาน่ารำคาญแทบทั้งเรื่องจนเรายากที่จะเอาใจช่วย

ส่วน อเล็กซานเดอร์ เดร์ยมอน หนุ่มหล่อที่มาเล่นเป็นแจ๊กสันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากโดนแก้ผ้าและถูกเอารัดเอาเปรียบ ทำหน้างอนเป็นตูดแล้วจบด้วยหน้ามึน เบลอ ๆ แฮง ๆ ทั้งเรื่องจนอดอุทานไม่ได้ว่าถ้าลำบากนักก็ไม่ต้องแสดงก็ได้นะ หากใครไม่เชื่อไปพิสูจน์ได้นะครับยกระดับจากซังกะตายไปสู่หล่อตายซากได้ทั้งเรื่องเลย. 

แต่กระนั้นส่วนดีของหนังที่เราไม่พูดถึงไม่ได้คงเป็นลำดับการใส่อุปสรรคให้ตัวเอกเนี่ยละครับ เพราะเอาจริง ๆ พอหนังเข้าโหมดที่ตัวละครต้องเอาตัวรอดอันนี้ถือว่าหนังพอจะแก้ตัวเรื่องนักแสดงนำขาดเสน่ห์หรือปูตัวละครได้ไม่ดีเท่าที่ควรแบบเอาตัวรอดได้แบบเฉียด ๆ เลยคือถึงแม้ลีลาการเล่าเรื่องจะไม่ได้ใหม่มากมีแอบลอกหนังเกรดบีแบบ Turbulence (1997) มานิด ๆ แต่ยอมรับว่ามันก็ยังพอให้ลุ้นได้เบา ๆ ครับแม้สเปเชียลเอฟเฟกต์อาจยังดูไม่เนียนนักเมื่อเทียบกับหนังที่ทุนสร้างสูงกว่านี้

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส