หลังจากหายไปพักใหญ่ในที่สุด เล็ก อภิชัย ตระกูลเผด็จไกร หรือ เล็ก Greasy Cafe ก็กลับมาพร้อมบทเพลงเศร้าเหงาดิ่งลึกตามสไตล์ของเขากับ “วันทรงจำ” บทเพลงแรกจากอัลบั้มใหม่ที่กำลังจะมาถึง
“วันทรงจำ” เปิดด้วยบรรยากาศเวิ้งว้างเปลี่ยวเหงาก่อนเสียงเศร้า ๆ ของเปียโนจะซึมแทรกเข้ามา พร้อมเสียงของกีตาร์ที่ตีตามจังหวะเบา ๆ จากนั้นเสียงร้องของพี่เล็กก็ผ่าแทรกความเหงาเข้ามา เป็นเสียงเปี่ยมความรู้สึกที่ขยายขอบเขตของความเหงาให้ลึกลงไปสุดใจ
หลังจากทดลองสีสันใหม่ ๆ อย่างการใส่ซาวด์อิเล็กทรอนิกส์ลงไปในอัลบั้ม Technicolor คราวนี้พี่เล็กกลับมาสู่งานดนตรีในสไตล์ดั้งเดิมแบบอัลบั้มแรก ๆ อีกครั้ง เป็นความมินิมอลที่มี เปียโน กีตาร์ แอมเบียนต์บาง ๆ และเสียงร้องเหงาลึก แค่นี้ก็เพียงพอที่จะพาเราดำดิ่งไปในห้วงความรู้สึกของบทเพลงแล้ว นี่แหละคือท่วงทำนองเหงาเศร้าที่เราคิดถึง !!
“วันทรงจำ” เผยความรู้สึกอันยากเย็นในการที่จะลืมใครสักคน ที่ดูเหมือนว่า “การลืม” นั้นต้องใช้เวลายาวนานกว่า “การจำ” มากนัก
“ทำไมในการลืมใครซักคน
มันกลับยาวนานเกินกาลเวลาที่เคยมีกัน”
และดูเหมือนว่าใครคนนั้นจะอยู่กับเราตลอดมา อยู่ในความทรงจำ อยู่ในวันและคืนเหล่านั้นที่เรามีร่วมกัน อยู่ใน “วันทรงจำ”
“อยู่ตรงนี้ตลอดมา
เธออยู่ตรงนี้ทุกเวลา
เธออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
ในวันทรงจำที่ฉันไม่เคยจะลืม
ตลอดมา”
การเขียนเพลงของพี่เล็กยังคงคมคายเช่นเคย อย่างการใช้คำว่า “วันทรงจำ” แทนที่คำว่า “ความทรงจำ” ก็ยิ่งตอกย้ำความหนักแน่นของภาพทรงจำในคืนวันเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน หรือในท่อนร้องแรกที่ร้องว่า “ทำไมในการลืมใครซักคน / มันกลับยาวนานเกินกาลเวลาที่เคยมีกัน” หรือในท่อนร้องสอง “ทุกคืนที่ฉันปิดตาเพื่อลืม / กลับตื่นในวันทรงจำที่มีเราอยู่” เป็นความย้อนแย้งที่จริงยิ่งกว่าจริง ยิ่งได้เสียงร้องของพี่เล็กมาเอ่ย “ถ้อยความ” เหล่านี้แล้ว มันยิ่งลึกถึงอารมณ์และความรู้สึกจริง ๆ
การกลับมาครั้งนี้ของพี่เล็กยังน่าประทับใจเช่นเคย ตอนนี้จิตใจรอคอยงานเพลงชิ้นต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ
พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส