[รีวิว] CATS – มิวสิคัลแหวะ ๆ แต่ไม่แย่อย่างที่คิด

Our score

6.8

CATS

จุดเด่น

1. เพลงทั้งจากบรอดเวย์และแต่งใหม่เพราะมาก
2. จูดี เดนช์ เอียน แมกเคลแลน และ ไอดริส เอลบา ถ่ายทอดตัวละครได้อย่างไร้ที่ติ
3. เพลง Memory โดย เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน ยังตราตรึงไม่เสื่อมคลาย

จุดสังเกต

1. ฉากกัดหัวแมลงสาบทำให้หนังดูสยดสยองไปหน่อย
2. พฤติกรรมแมวเอาแค่ท่าเดิน การขยับตัวนิดหน่อยพอ ไม่ต้องถึงขนาดเกาหลีกันขนาดนี้่
3. บทยังดัดแปลงมาไม่เหมาะกับการเล่าเรื่องบนจอภาพยนตร์เท่าไหร่

• การดำเนินเรื่อง

  6.0

• คุณภาพงานสร้าง

  7.0

• คุณภาพนักแสดง

  8.0

• ความสนุก

  6.0

• ความคุ้มค่าตั๋ว

  7.0

ในคืนค่ำอันแสนอัศจรรย์ วิกตอเรีย (ฟรานเซสกา เฮย์เวิร์ด) แมวจรสาวถูกทิ้งไว้หน้าโรงละคร เดอะ อีจิปเชียน ที่คืนนี้จะมีการคัดเลือกวิฬาร์เพียงหนึ่งเดียวที่จะได้ไปมีชีวิตยังดินแดนสวรรค์ชั้นฟ้า ทว่าถึงแมวตัวใดจะร้องเต้นเก่งเกินผู้ใด ก็ยังต้องระวัง มาคาวิตี (ไอดริส เอลบา) แมวสุดโฉดที่จะลักพาตัวคู่แข่งเพื่อหวังตนได้ไปมีชีวิตใหม่แทน

Play video

สนับสนุนข้อมูลโดย Major Cineplex

ด้วยแบ็กกราวด์ด้านละครเวที เราเลยมักเห็น ทอม ฮูเปอร์ เอาองค์ประกอบของศาสตร์ที่ตนกำเนิดมาปรับใช้ในงานกำกับภาพยนตร์เสมอตั้งแต่หนังออสการ์อย่าง The King Speech , Les Misérables หนังมิวสิคัลที่เขาเลือกให้นักแสดงร้องสดหน้ากล้อง หรือกระทั่งการจัดแสงและกำกับแอ็กติงใน The Darkest Hour หนังอิงประวัติศาสตร์ที่ฉายภาพ วินสตัน เชอร์ชิล ซะอย่างกับหลุดมาจากนิยายเช็กสเปียร์ มาคราวนี้ ทอม ฮูเปอร์ เลือกหยิบของยาก-อันตราย-เสี่ยงโดนด่าที่สุดอย่าง Cats บรอดเวย์มิวสิคัลอมตะของ แอนดรู ลอยด์ เว็บเบอร์ ที่ได้รับการยอมรับไปทั่วโลก ยกภาพที่คนเคยเห็นและจดจำบนเวทีมาบอกเล่าผ่านกล้อง ซีจี และการตัดต่อ และแม้ผลลัพธ์ของมันจะกลายเป็นรอยด่างพร้อยด้วยคะแนนวิจารณ์ที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน พ่วงด้วยคำด่าโขกสับต่าง ๆ นานา แต่เอาเข้าจริงตัวหนังก็มีหลายอย่างให้ชื่นชมไม่น้อยเลยทีเดียว.

Taylor Swift in CATS

Judy Dench in CATS

ประการแรกเรื่องรูปลักษณ์ตัวละครที่สื่อต่างประเทศต่างโขกสับกันเรื่อง ซีจี เอาหน้าคนไปแปะบนตัวแมว ตัวหนู ตัวแมลงสาบ ว่าชวนให้คลื่นไส้มากกว่าจะน่ามอง แต่แท้จริงแล้วเราต้องชื่นชมความกล้าที่จะต่างของ ทอม ฮูเปอร์ ที่ไม่เลือกชอยส์ในการแต่งหน้านักแสดงแบบละครเวทีแล้วใช้เทคโนโลยีทางภาพยนตร์แทน เพราะนั่นทำให้นักแสดงสามารถร้องเพลงและเต้นได้อย่างอิสระ นั่นทำให้งานด้านโคริโอกราฟของ แอนดี แบลงเคนบูเอเลอห์ (Andy Blankenbuehler) ถูกมองเห็นในแง่การออกแบบท่าเต้นอันน่าตื่นตาตื่นใจ และเราก็ยังต้องยอมรับในฝีมือการกำกับของทอม ฮูเปอร์ ที่แม้ฉากแมวจับแมลงสาบหน้าคนมากัดหัว กับท่าเลียนแบบแมวถึงขั้น ‘เกาหลี’ ของนักแสดง เรเบล วิลสัน จะสยองเกินหน้าหนังเพลงไปหน่อย แต่ด้วยไอเดียการถ่ายทอดเรื่องราวในแบบที่หนังพาคนดูเข้าถึงจินตนาการโดยเฉพาะการออกแบบโลกของแมวจรบนถนนในลอนดอนก็น่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อยทีเดียว.

Jennifer Hudson in CATS

Francesca Hayward in CATS

ประการต่อมาคืองานเพลงในหนัง ที่แม้จะไม่มีเพลงไหนเด่นเกินหน้า Memory เพลงดังอมตะจากต้นฉบับ แต่เพลงใหม่ที่แต่งโดยทีมทำเพลงจากบรอดเวย์ก็ไพเราะน่าฟังไม่น้อยทีเดียว รวมถึง Beautiful Ghosts เพลงใหม่ที่ได้นักร้องสาว เทย์เลอร์ สวิฟต์ มาแต่งให้ก็เพราะและเข้ากับเรื่องราวมาก แถมยังดึงให้เพลงในหนังมีความร่วมสมัยมากขึ้นอีกด้วย ซึ่งเหล่านักแสดงก็สามารถถ่ายทอดบทเพลงทั้งเก่าอมตะและเพลงแต่งใหม่ได้อย่างยอดเยี่ยม โดยเฉพาะ เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน ที่ถ้าใครเคยประทับใจฉากที่เธอเคยร้องเพลง And I’m telling you I’m not going ในหนัง Dreamgirls เมื่อหลายปีก่อนแล้ว เพลง Memory เพลงดังจากบรอดเวย์ต้นฉบับก็ได้รับการถ่ายทอดได้อย่างไม่เสียของผ่านเสียงร้องทรงพลังของเธอได้ดีทีเดียว รวมถึงเพลง Macavity: The Mystery Cat ที่นอกจากจะได้ยินเสียงร้องเท่ ๆ ของ ป๋าไอดริส เอลบา แล้ว ด้านเทย์เลอร์ สวิฟต์ ก็มาแจมและเติมเสน่ห์ให้เพลงได้อย่างน่ารื่นรมย์มากเลยทีเดียว ส่วนรุ่นใหญ่อย่าง จูดี เดนช์ และ เอียน แมกเคลแลน ก็ยังไม่ทำให้ผิดหวังเช่นเดิม

Jason Derulo in CATS

Idris Elba in CATS

แต่กระนั้นสิ่งที่เป็นรอยด่างพร้อยของหนังจริง ๆ และทอม ฮูเปอร์ ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คงจะเป็นการเล่าเรื่องของหนัง เพราะอย่างที่ทราบกันดีว่า ละครบรอดเวย์รวมไปถึงละครเวทีจะมีเสน่ห์เฉพาะตัวของมัน สิ่งที่เคยดีงามตอนอยู่บนเวทีก็จำเป็นต้องปรับให้เข้ากับการเล่าเรื่องของภาพยนตร์ แต่ CATS เองก็กลับเพิกเฉยที่จะเติมรายละเอียด หรือบอกเล่าที่มาที่ไปของตัวละครเพิ่มเติม และเลือกที่จะเล่าแบบร้องเพลงนึงต่ออีกเพลงไปเรื่อย ๆ ซึ่งพอเนื้อเรื่องของบทละครมันไม่ได้บอกเล่าชัดเจนว่าตัวละครตัวนี้มีที่มาอย่างไร ความต้องการหรือเป้าหมายหลักที่คนดูจะร่วมลุ้นให้ตัวเอกอย่าง วิกตอเรีย บรรลุเป้าหมายคืออะไร เลยกลายเป็นว่าคนดูเอาใจออกห่างตัวละครไปทุกทีที่หนังเดินเรื่องไป จนส่งผลให้มันกลายเป็นหนังที่ภาพสวย เพลงเพราะ แต่เล่าเรื่องได้ไม่สมูธและขาดความสนุกไปโดยปริยาย โดยเฉพาะคนดูทั่วไปที่ไม่คุ้นเคยกับละครเพลง หรือไม่ได้โปรดปรานละครเพลงอยู่แล้ว เวลา 1 ชั่วโมง 50 นาทีเลยอาจกลายเป็นความทรมานได้เลยครับ

คลิกที่รูปเพื่อเช็ครอบฉายและซื้อบัตรชมภาพยนตร์ได้ทันที

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส