ความคิดแรกหลังจากดู สงกรานต์สะท้านโลกันตร์ จบคงเป็นความโกรธที่ตัวเองดันหลวมตัวไปนับถือตำราฝรั่งในการทำหนังเสียตั้งนาน และโกรธตัวเองที่ไปเข้าข้างตำราฝรั่งที่กลายมาเป็นกรอบตีความคิดของเราในการทำหนัง อันจะได้สรุปให้อ่านกันเป็นข้อๆดังนี้ ความต่อเนื่องไม่ได้อยู่ที่กฎ 180 แต่อยู่ที่ใจ เชื่อลึกๆว่าหาก เอ็มมานูเอล ลูบิซกี้ หรือ ลุงโรเจอร์ ดีกินส์ ได้ดูสงกรานต์สะท้านโลกันตร์ ก็ต่างต้องทบทวนการทำงานตัวเองเสียใหม่ เพราะกฎพื้นฐานในการคุมความต่อเนื่องของภาพไม่ได้อยู่พจนานุกรมของ พี่พชร์ ที่ถือว่า ความต่อเนื่องเป็นธุระของผู้ชม เราเลยได้เห็นตำแหน่งตัวละครที่ถือเป็นอนิจจัง เดี๋ยวซ้าย เดี๋ยวขวา ทิศทางการตัดต่อภาพแต่ละกล้อง พี่พชร์ให้อิสระกับระบบตัดต่อระบบ...
สนับสนุนเนื้อหาโดย ในที่สุดก็เดินมาถึงบทสรุปของหนึ่งในหนัง cult ที่ต่อยอดจนเป็นแฟรนไชส์มาได้ยาวนานถึง 6 ภาค สำหรับ หอแต๋วแตก (แหกต่อไม่รอแล้วนะ) ซึ่งท้าวความเดิมจากภาคที่แล้ว (แหกนะคะ) ที่เจ๊การ์ตูน (อ.ยิ่งศักดิ์ จงเลิศเจษฎาวงศ์) ได้ดีไปกับสามีฝรั่ง แต่แก๊งของเจ๊แต๋ว (จตุรงค์ พลบูรณ์) ก็ต้องกลับมาเผชิญเรื่องราววุ่น ๆ อีกครั้ง เมื่อ เจ๊พะยูน (ติ๊ก กลิ่นสี) คู่ปรับเก่าของเจ๊แต๋วที่ถูกจับเข้าคุกในภาค 2...
เมื่อกองทัพ ยโสธราวดี กำลังจะบุก อโสรยา ทำให้หมู่บ้านคุ้งระกา จำต้องเตรียมการรับศึกและทำให้ แฟง (เพชรทาย วงคำเหลา) เดือน (เจริญพร อ่อนละม้าย) หอม (ชาญณรงค์ ขันฑีท้าว) ก้อน (นพดล ทรงแสง) และ สร้อย (น้องบิว ขาวคง) กะเทย 5 นางประจำหมู่บ้านจึงอาสาไปแทรกซึมในกองทัพศัตรูเพื่อสืบแผนการรบของศัตรู งานนี้เหล่ากะเทยจะพิสูจน์ความรักชาติและสามัคคี...
สรุปก่อนเลย เผื่อคนขี้เกียจอ่านยาว นี่คือหนังที่แฟนคลับเดิม ๆ หนังของเฮียพชร์จะผิดหวัง ได้โปรดเอาความเลอะเรื้อนฮาห่ามกลับมาเอาใจแฟนสายฮาร์ดคอร์เถิดครับเฮีย หนังเล่ารัวรั่วเอามันอย่างกับปืนกล แต่เป็นปืนกลของคนเมาที่ตั้งใจยิงขึ้นฟ้า คือยิงแบบไม่มีเหตุผลว่าทำไมต้องยิง และไม่สนใจผลที่ตามมาด้วย (แต่โคตรมีความตั้งใจเหนี่ยวไกแต่ละนัดเน้น ๆ เลยด้วยนะ) กระนั้นมันก็เป็นหนังที่ดูกับเพื่อน ๆ เอาแซวเอารั่วก็นัวอยู่นะ สรุปเสร็จแล้วกลับมารีวิวละเอียดต่อ เหนือความคาดเดาแรก – ตัวหนังจริงจัง! ไม่มีตุ๊ดแต๋วไรเลยด้วย! หนังเรื่องนี้คือ ผลงานการกำกับของผู้กำกับที่มีผลงานเข้าโรงต่อเนื่องมากที่สุดในประเทศไทย นามของเขาเป็นที่รู้จักกว่าผู้กำกับที่ได้รางวัลสุพรรณหงส์ปีไหน ๆ เสียอีก...