ปี 2004 ไมเคิล มัวร์ เขย่าเวทีการเมืองโลกด้วยหนังสารคดีรางวัลปาล์มทองคำเรื่อง Fahrenheit 9/11 ที่ว่าด้วยผลพวงหลังเหตุการณ์พุ่งชนตึกเวิลด์เทรดที่อเมริกาจนถึงสงครามอิรัก และวิพากษ์ประธานาธิบดี จอร์จ ดับเบิ้ลยู. บุช ที่ดำรงตำแหน่งในขณะนั้นอย่างย่อยยับด้วยกลวิธีการเล่าสุดแสนแสบสันต์ และในปีนี้เขากลับมาด้วยหนังสารคดีชื่อคล้าย ๆ เดิมอย่าง Fahrenheit 11/9 ซึ่งเป็นวันที่ทรัมป์เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี และหนังได้รับการขนานนามว่า หนังเดือดที่สุด แสบที่สุด ทรงพลังที่สุด และเจาะลึกที่สุดจนสำนักข่าวยังต้องอาย แม้จะเพิ่งมีหนัง Where to Invade Next...
ความคิดหลังดูจบคือ มันเป็นหนังการเมืองที่หนักกำลังพอดีนะ ไม่บีบจนรู้สึกหนักหัว แต่ก็ไม่เบาหวิวจนรู้สึกไม่มีสาระ เป็นหนังคุณภาพที่ดูง่าย ดูสนุก มีหยอดมุกตลกมาได้ถูกจังหวะมาก ๆ สมฉายาพ่อมดฮอลลีวูดอย่างสปีลเบิร์กจริง ๆ นอกจากประเด็นเรื่องเสรีภาพของสื่อ ของประชาชนแล้ว หนังนำเสนอภาพการต่อสู้ของผู้หญิงอย่างแยบคาย เรียกว่าเชิดชูกันเลยล่ะ น่าจะถูกในในกระแส #MeToo ไม่เบา ส่วนคนบ้านเราก็ได้แต่มองเขาตาปริบ ๆ ด้วยความอิจฉาที่ประวัติศาสตร์บ้านเขาให้ความสำคัญกับเสรีภาพและประชาชนมากขนาดนั้น นี่คือหนังที่เรียกว่าสร้างมาเอากล่องของแท้เลย ไล่ตั้งแต่ผู้กำกับอย่าง สตีเวน สปีลเบิร์ก นักแสดงนำคู่หน้าของวงการอย่าง เมอรีล...
จะเกิดอะไรขึ้นหากเกิดเหตุวินาศกรรมรัฐสภาจนคณะรัฐมนตรีทั้งหมดถูกล้างบาง และในยามประเทศปราศจากรัฐบาล คุณคือผู้ถูกเลือกให้รอดชีวิตเพื่อรักษาการณ์ตำแหน่งประธานาธิบดี ท่ามกลางวิกฤติศรัทธาและอันตรายที่แฝงตัวในทำเนียบขาว